آغـاز عـالم غلغله         پایان عـالم زلـزله

عشقی با شکریی با گله         آرام با زلـزال ها

توقیع شمس آمدشفق          طغرای دولت عشق حق

فال وصال آرد سبق         کان عشق زد این فال ها

از رحمت اللعالمین            اقبال درویشالن ببین

چون مه منور خرقه ها         چون گل معطر شاخه ها

عشق امرما کل رقعه ای          او قلزم و ماجرعه ای

او صد دلیل آورده و          ما کرده استدلال ها

از عشق گردون متلف         بی عشق اختر منحصف

از عشق گشته دال ،الف         بی عشق الف چون دال ها

آب حیات آمد سخن           کایدزعلم من لدن

جان را از او خالی مکن           تا بردهد اعمال ها

بر اهل معنی شد سخن         اجمال ها ، تفضیل ها

بر اهل صورت شد سخن          تفضیل ها ، اجمال ها

گر شعر ها گفتند           پر پر ببود دریا ز در

کز ذوق شعر آخر شتر         خوش میکشد تر حال ها

شمس تبریزی

بو گل های بهشتی ز فضا میاید

عطر فردوس هم آغوش صبا میاید

هاتفم گفت که میلاد حسین است امروز

زین جهت بوی بهشت از همه جا میاید

نوگل مسطفوی،زینت باغ علوی

مظهر پنج تن آل عبا میاید

گل بیخاره نهدپای در این خارستان

شاهد عشق به منزلگه ما میاید

دل طوفان زدگان تا که بگیرد آرام

کشتی نوح به دریای بلا میاید

دشتهای سرسبز عرفان، خوشامدگویِ اشراقِ پیشانی‌ات هستند و ما به همایشی از درختچه‌های تبسّم و امید و تغزّل دعوت شده‌ایم.

آمده‌ای و تنها با اندوخته‌ای از دعاهای تو به تماشای بقیه‌ای از جهانِ فرتوت می توان رفت، فاصله های پوچ را پر کرد، خویش را از دغدغه و تشویش خالی کرد. باید تبریک گفت: امّا تبریک همیشه درختانِ اندیشه چه حاصلی دارند، وقتی ایمانی از نو نیاورده باشند به برگ برگِ «صحیفه»ات؟

صحیفه تو شهد سجده هایت را در ذائقه تلخ ثانیه های دنیوی می ریزد.

کلمات برافراشته از صبح لبانت، صدمه هایِ پسینگاه غربت انسان را مرهم است. تمامیِ دلهره‌های برآمده از عصر تجمّل و دود را عبارات گرانقدرت به آرامشی ژرف و مقدس گره می‌زند.

گاهی که از فاجعه‌های مردافکن، نستوه و بی گلایه باز می‌گردی، تازه روزگار به دردهای حقیر خویش پی می‌برد؛ تازه در می‌یابد که برای از تو گفتن هر چقدر وقت بگذارد، کم است.

صدایی از استواریِ سکوتت محکم تر نیست، ای پیام سبز آتش زا.

این تنها صلابت در گفتار توست که دل سنگ و سنگدلان را نرم می‌کند. آمده‌ای تا در متن آوارگی خویش، به کج فهمان شام و هم آغوشانِ شب سامان بخشی که این بخشی از رسالت عظیم توست.

یا زین العباد علیه السلام ! کسی به استعداد ایمانت و توانایی پارسایی ات آگاه نیست که کافی است با لبخندی از روی اراده، کاخ شام ستم را در هم شکنی و با اشاره ای، قصر شب را فرو ریزی.

سفیهانِ نسنجیده در گفتار، تو را بیمار خوانده‌اند و حال آن که خودِ این بیمارْ دلان، محتاج نیم نگاهی از تواند تا شفا یابند.

السلام علیک یا علی بن الحسین علیه السلام !

 يا باب الحوائج

بـاد  از  جــانـب  صـــحرا   خـــبری  آورده

آسـمان  قـید  نزولش  خدمه  باران   است

ابرهامان همه  در معرض  اشک شوق اند

و  زمیـن چـشم به راه  قـدم بـاران  اسـت

***

بر روی خـاک پر وبـال ملـائـک پـهن اسـت

از  مـسـیر  گــذر  اُمِّ بـنین  آمــده انــد

هـمه دور سـر ایـن مـاه پسـر  می گـردند

دسـت  بـوس  پـسر  اُمِّ بـنین  آمـده انـد

***

در  توان  چه کسی  هست  که با آمدنش

خلق  را  وجه ی  او  سر  به  سجود آورده

فاطــمه  بـنت  اسـد  اُمِّ  اسـد  گــردیــده

کودکــی هــای علــی را بـه  وجــود اورده

***

خــانه با  آمدنــش  رونق بـــسیار  گــرفت

باغ  را  عــطر گل یـــاس بـــهاری  کـــرده

ســـالها  منتـــظر  آمدنـــش  زیــــنب بود

روی او فــــاطمه  ســـرمایه گــذاری  کرده

***

نه فقـــط  شیـــعه به  او بــاب حـوائج گوید

از دخیل نگــهش گـَـبر  مســـلمان  گــردد

دســــت او پنجـره  فولاد  همه ادیان است

او اشـــاره  کــند  ایران هـمه سلمان گردد

(مصطفي صابر خراساني)

امشب همه عالم پر از شور حسین است

چشم ملایک روشن از نور حسین است

سینای دل یک شعله از طور حسین است

قلب رسول الله مسرور حسین است

خورشید ثاراللهیان امشب درخشید

چشم همه آزادگان را نور بخشید

امشب عجب شوری دل دیوانه دارد

امشب یم رحمت به کف دردانه دارد...